 Wysłany: Sob 16:49, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| TEZA 40 PAWEŁ VI
Sługa Boży Paweł VI, właśc. Giovanni Battista Montini (ur. 26 września 1897 w Concesio, diecezja Brescia - zm. 6 sierpnia 1978 w Castel Gandolfo), włoski duchowny katolicki, od 21 czerwca 1963 papież. 21 czerwca 1963, w 3 dniu konklawe po śmierci Jana XXIII, został wybrany na papieża i przyjął imię Pawła VI. 30 czerwca kardynał Alfredo Ottaviani dokonał koronacji papieskiej. Jako papież Paweł VI kontynuował prace nad reformą Kościoła katolickiego. Kierował trzema kolejnymi sesjami Soboru (29 września-4 grudnia 1963, 14 września-21 listopada 1964 i 14 września-8 grudnia 1965). Z inicjatywy papieża obradował także w Watykanie Światowy Synod Biskupów (ustanowiony dokumentem Apostolica sollicitudo z 15 września 1965); w okresie pontyfikatu Pawła VI miało miejsce pięć sesji Synodu: I Zwyczajna (19 września-29 października 1967) - zajmowała się reformą prawa kanonicznego, sprawami doktrynalnymi, wychowaniem seminaryjnym księży, małżeństwami mieszanymi oraz reformą liturgii;(Pawła VI niektórzy ortodoksyjni katolicy uważają za antypapieża) I Nadzwyczajna (11-27 października 1969) - sprawa kolegialności episkopatu; II Zwyczajna (30 września-6 listopada 1971) - kapłaństwo i sprawiedliwość na świecie; III Zwyczajna (27 września-26 października 1974) - ewangelizacja we współczesnym świecie; IV Zwyczajna (30 września-29 października 1977) - katechizacja, szczególnie dzieci i młodzieży, we współczesnym świecie. Paweł VI dokonał reorganizacji Kurii Rzymskiej (konstytucja apostolska Regimini Ecclesiae Universae, 15 sierpnia 1967), zniósł lub ograniczył znaczenie części urzędów; jednocześnie powołał do życia nowe urzędy, uwzględniając wymogi współczesnego świata (m.in. Papieską Komisję ds. Środków Społecznego Przekazu). Zreformował również Kolegium Kardynalskie; jego nominacje znacznie poszerzyły grono kardynałów zarówno liczebnie, jak i narodowo; przywrócił wysokie znaczenie kardynałom-patriarchom Kościołów Wschodnich, a także wprowadził ograniczenie wiekowe prawa udziału w konklawe (80 lat). Wprowadził też postanowienia II Soboru Watykańskiego do całości liturgii. W encyklice Humanae Vitae odrzucał stosowanie środków antykoncepcyjnych i aborcję. Tym samym uznał za niezgodne z nauką katolicką związki pozamałżeńskie i homoseksualizm; masturbację uważał za ciężki grzech. W deklaracji Persona Humana za dopuszczalne uznał jedynie współżycie w małżeństwie. Kategorycznie odrzucił postulaty żądające zniesienia celibatu i wprowadzenia kapłaństwa kobiet. Encykliki Pawła VI Ecclesiam suam (6 sierpnia 1964) - drogi współczesnego Kościoła przy pełnieniu swojej misji; Mense maio (29 kwietnia 1965) - o wojnie i pokoju; Mysterium fidei (3 września 1965) - o kulcie i doktrynie Eucharystii; Christi Matri Rosari (15 września 1966) - o kulcie maryjnym; Populorum progressio (26 marca 1967) - o popieraniu rozwoju ludów; Sacerdotalis coelibatus (25 czerwca 1967) - o celibacie kapłańskim; Humanae Vitae (29 lipca 1968) - o obronie życia poczętego. Do działalności ekumenicznej Pawła VI należy zaliczyć m.in. serię spotkań z prawosławnym patriarchą Konstantynopola Atenagorasem, których owocem było odwołanie wzajemnych ekskomunik obu kościołów w grudniu 1965. Przed wyborem na papieża Paweł VI był kilkakrotnie w Polsce. Od maja do listopada 1923 był sekretarzem nuncjusza apostolskiego w Polsce. W 1966 chciał udać się z podróżą apostolską do Polski z okazji roku milenijnego, jednak władze komunistyczne nie wyraziły zgody na jego przyjazd. Podczas tej pielgrzymki miał ofiarować złotą różę Matce Boskiej Częstochowskiej jako wotum, uczynił to dopiero papież Benedykt XVI 26 maja 2006. Po zawarciu przez Polskę i RFN w roku 1970 układu pokojowego Papież Paweł VI wydał w 1972 bullę Episcoporum Poloniae coetus, porządkującą strukturę polskiego Kościoła katolickiego po II wojnie światowej (na ziemiach zachodnich i północnych). 17 października 1971 dokonał beatyfikacji Maksymiliana Kolbego. W roku 1977 papież Paweł VI przyjął na audiencji I sekretarza PZPR - Edwarda Gierka, co poczytywało się jako próbę poprawy stosunków PRL z Watykanem. Papież 14 lipca 1978 roku, udaje się do swojej letniej papieskiej rezydencji nad jeziorem Albano, niepewna była sprawa jego powrotu do Watykanu ponieważ był on już dość chory. Zmarł w Castel Gandolfo,6 sierpnia 1978 roku o godzinie 21:40. Oficjalną przyczyną śmierci był bardzo rozległy zawał serca jaki przeszedł papież. Jan Paweł II otworzył proces beatyfikacyjny Pawła VI 11 maja 1993. Papież Paweł VI mianował kardynałami trzech kolejnych papieży: Albino Lucianiego, późniejszego Jana Pawła I (1978), w 1973 roku Karola Wojtyłę, późniejszego Jana Pawła II (1978-2005), w 1967 roku Josepha Ratzingera, późniejszego Benedykta XVI (2005-nadal), w 1977 roku |
|
| Wysłany: Sob 16:42, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| TEZA 39 JAN XXIII
Błogosławiony Jan XXIII (właściwie Angelo Giuseppe Roncalli, ur. 25 listopada 1881, zm. 3 czerwca 1963) był papieżem Kościoła rzymskokatolickiego od 28 października 1958 aż do śmierci 3 czerwca 1963. Po śmierci Piusa XII w 1958 roku, ku swemu ogromnemu zaskoczeniu, Roncalli został wybrany na papieża. Jego pierwsze słowa po wyborze brzmiały: Tremens factus sum ego et timeo (łac. "drżę i lękam się"), a następnie kontynuował: To, co wiem o moim niedostatku i ograniczoności, jest wystarczającym powodem mojego zmieszania. Ale w głosach moich braci, najprzewielebniejszych kardynałów naszego Świętego rzymskiego Kościoła, widząc znak woli Bożej, przyjmuję wybór oraz pochylam głowę i barki dla krzyża. Niestety czasami jest mylony z antypapieżem, który nosił to samo imię lecz żył w latach 1370 do 1419. Kardynałowie zebrani na zwołanym wtedy konklawe uznawali go, z powodu zaawansowanego wieku i skromności, za papieża "przejściowego". Do czasu jego śmierci faworyt konklawe – arcybiskup Mediolanu Montini, miał już otrzymać kapelusz kardynalski, właśnie z rąk Roncalliego. Montini rzeczywiście został później następcą Jana XXIII jako Paweł VI. Radykalizm papieża Jana XXIII nie kończył się na jego nieformalnych zachowaniach. Ku zaskoczeniu i przerażeniu jego współpracowników, zwołał sobór na mniej niż 90 lat od kontrowersyjnego Soboru Watykańskiego I. Podczas gdy jego sekretarze mówili o dziesięcioleciach potrzebnych na przygotowania, Jan XXIII planował rozpocząć sobór już w ciągu kilku miesięcy. Sobór Watykański II rozpoczął zmiany, które przekształciły oblicze Kościoła katolickiego: nowa formuła mszy świętej, ekumenizm i nowe spojrzenie na świat. Papież Jan XXIII ekskomunikował 3 stycznia 1962 roku Fidela Castro, powołując się na pochodzący z 1949 roku dekret papieża Piusa XII, zakazujący katolikom popierania rządów komunistycznych. Nazywany "dobrym papieżem Janem" (także "Janem Uśmiechniętym" i "Janem Pokornym"), Jan XXIII został ogłoszony błogosławionym przez papieża Jana Pawła II w 2000 roku, co jest ostatnim krokiem na drodze do ogłoszenia go świętym Kościoła katolickiego. Jest także uważany przez wiele organizacji protestanckich za reformatora chrześcijaństwa. Zarówno anglikanie jak i luteranie pamiętają Jana XXIII jako odnowiciela Kościoła. Wielu konserwatywnych katolików – tych, którzy krytykują Sobór Watykański II – uważa, że Jan XXIII zapoczątkował ruch odwracania się od prawdziwej wiary. 1962 zdiagnozowano u papieża raka żołądka. Ostatnie publiczne wystąpienie papieża odbyło się 11 maja 1963, kiedy to włoski prezydent Antonio Segni przyznał papieżowi nagrodę za jego zaangażowanie dla pokoju. Jan XXIII zmarł w Watykanie 3 czerwca 1963 roku o godzinie 19:49. Jego ostatnie słowa brzmiały: "Nie mam innej woli, jak tylko wolę Boga. Ut unum sint. (łac. aby byli jednym)" |
|
| Wysłany: Sob 10:26, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 32.Kościół wobec sprawy "holokaustu" Żydów
przedstawicielka Izraela w ONZ Golda Meir powiedziała na forum tej organizacji, że w czasach nazistowskiego terroru papież bronił Żydów, zaś w kondolencjach po śmierci papieża napisała: : "Kiedy straszliwe męczeństwo stało się udziałem naszego narodu, Papież wznosił glos w obronie ofiar. Głęboko bolejemy nad strata, jaka stanowi śmierć tego wielkiego Sługi pokoju. Oświadczenie późniejszej premier Izraela nie było pozbawione podstaw, bowiem źródła w całej rozciągłości je potwierdzają. Historyk niemieckiego pochodzenia Rudolf Fisher-Wollpert w opracowaniu na podstawie archiwów Yad Vashem, ze Pius XII i Kościół Katolicki, poprzez swoje działanie w czasie II Wojny Światowej uratował życie 860 tysięcy Żydów, czyli w więcej niz. wszyscy inni razem wzięci. A jednak ani Kościół jako instytucja, ani Pius XII osobiście nie maja swojego drzewka w Yad Vashem, nie słychać także o planach przyznania tytułu "Sprawiedliwy wśród narodów świata"... |
|
| Wysłany: Sob 10:25, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 31,Martyrologium Kościoła w czasie II wojny światowej
Reichsleiter Martin Bormann w piśmie okólnym do gauleiterów z 09.06.1941 pisał : "Wszelkie wpływy przeszkadzające w prowadzeniu narodu przez fuhrera z pomocą NSDAP lub mające temu zaszkodzić, muszą być udaremnione. Coraz bardziej należy odwracać naród od Kościołów i ich organów, proboszczów. Nigdzie nie należy pozwalać Kościołom na zyskanie ponownego wpływu na kierowanie narodem. Musi on być bez reszty i ostatecznie złamany" "Historia społeczna Trzeciej Rzeszy" Grunberga podaje, iż prawie 1/3 księży niemieckich była szykanowana. Duchowieństwo katolickie wystąpiło też z publicznym protestem przeciwko stosowanej w hitlerowskich Niemczech praktyce zabijania upośledzonych i nieuleczalnie chorych. Kardynał Galen oświadczył : "Biada ludowi Niemiec gdzie zabija się niewinnych, a ich mordercy pozostają bezkarni". Znany jest tekst działacza nazistowskiego Tiesslera, który stwierdził iż w odpowiedzi należy powiesić kardynała. Ogółem w czasie wojny liczbę zamordowanych kapłanów z terenu Niemiec, Austrii i ziem okupowanych przez Niemcy ocenia się na ok.4000. Tylko w jednym obozie koncentracyjnym w Dachau do 1945 roku zginęło ponad 1000 kapłanów. Również ( a może przede wszystkim) w Polsce eksterminacja duchowieństwa była jednym z głównych celów niemieckich władz okupacyjnych. Zbyt dobrze zdawały sobie one sprawę z siły związku Kościoła z narodem w Polsce. Nieprzypadkowo nazistowski dygnitarz Hans Frank, zarządzający tzw. Generalnym Gubernatorstwem pisał: "Jestem również tak mądry i wiem, ze klechy są naszymi śmiertelnymi wrogami (...). Kościół pozostawal zawsze jako ostatni ośrodek polskiego nacjonalizmu. Kościół jest dla umysłów polskich centralnym punktem zbornym, który promieniuje stale w milczeniu i spełnia przez to funkcje jakby wiecznego światła. Gdyby wszystkie światła dla Polski zgasły, to wtedy zawsze jeszcze była Święta z Częstochowy i Kościół. Rosjanie tez przyczynili się do zwiekszenia liczby męczenników wśród wyznawców Koscioła.(tutaj trzeba powiedziec o katyniu itp |
|
| Wysłany: Sob 10:25, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 30.Pius XII
W ogłoszonej 20 października 1939 encyklice Summi Pontificatus potępił rozpętanie II wojny światowej przez totalitaryzm Niemiec nazistowskich. W encyklice Mystici Corporis Christi ogłoszonej 29 czerwca 1943 Pius XII przedstawił naturę Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa. Zaapelował w niej również o jedność chrześcijan.13 lipca 1949 wydał dekret nakładający ekskomunikę na członków partii komunistycznych.W encyklikach: Orientalis Ecclesiae decus i Sempiternus Rex z 8 września 1951 podjął tematykę święceń diakonów, kapłanów i biskupów. Pius XII w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus wydanej 1 listopada 1950 ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny, encykliką Ad coeli reginam z 11 października 1954 wprowadził zaś Święto Królowej Świata.Encyklika Divino Afflante Spiritu z 1943 r. otworzyła pole do zmian w katolickiej biblistyce, postulując wykorzystanie języków oryginalnych w tłumaczeniach na języki narodowe, zamiast jak dotąd Wulgaty.W 1951 r. rozpoczął reformę tygodnia liturgicznego. Ujednolicił post eucharystyczny oraz wprowadził wieczorne msze święte. Dopuścił do częściowego stosowania języków narodowych w liturgii Eucharystii oraz do liturgii niektórych sakramentów.Był pierwszym papieżem, który uznał znaczenie objawień w Fátimie.Pius XII zezwolił na prowadzenie na szeroką skalę wykopalisk archeologicznych pod Bazyliką św. Piotra, które miały na celu zidentyfikowanie grobu apostoła św. Piotra. |
|
| Wysłany: Sob 9:33, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 27.Papieskie dzieła misyjne
Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary Sługa Boża Paulina Jaricot, urodzona w Lyonie 22 lipca 1799 roku w rodzinie bogatych przemysłowców, już w wieku 17 lat zdecydowała się żyć tylko dla Boga.Dzięki bratu Fileasowi, który przygotowywał się do pracy misyjnej w Chinach, otrzymywała informacje dotyczące misji i przejęta dramatycznymi wiadomościami szukała sposobu rozbudzenia wśród katolików entuzjazmu dla ich wspomagania. Sposób znalazła w 1819 roku - to tworzenie grup złożonych z 10 osób, z których każda będzie starała się zachęcić do wspomagania misji inne 10 osób; z kolei dziesiątki organizowane są w setki, a następnie w tysiące. Każdy członek ma obowiązek codziennej modlitwy i niewielkiej cotygodniowej ofiary. Na każdym szczeblu grupami kierują odpowiedni przewodnicy.3 maja 1822 roku grupa świeckich, która zgromadziła się w celu przedyskutowania nowych form współpracy misyjnej, przyjęła dla tworzenia stowarzyszenia system Pauliny. Najbardziej znanym i rozpowszechnionym w całym świecie jej dziełem jest Żywy Różaniec, który zainicjowała w 1826 r. Zaangażowała się również w problemy społeczne ówczesnej klasy robotniczej Francji. Jednak dzieło, w które zainwestowała cały swój majątek, upadło na skutek oszustwa osób nieuczciwych. Sytuacja ta stała się dla niej źródłem niezliczonych cierpień i upokorzeń przez wiele lat, aż do śmierci. W 1862 roku Paulina umiera w ubóstwie i opuszczeniu. Zainicjowane przez nią Dzieło Rozkrzewiania Wiary papieże polecali biskupom, kapłanom i wiernym. W stulecie powstania Dzieła, 3 maja 1922 r., Pius XI Motu Proprio Romanorum Pontificum uczynił je "papieskim" i polecił wprowadzić w całym Kościele powszechnym. Papieska Unia Misyjna Ojciec P. Manna - którego papież Jan XXIII nazwał nowym Kolumbem przedsięwzięć misyjnych - urodził się 16.01.1872 r.We współpracy z abp. Guido Conforti z Parmy, założycielem Misjonarzy Ksawerianów, powołał Unię Misyjną Duchowieństwa, którą 30 X 1916 r. zatwierdził papież Benedykt XV. Unia szybko rozszerzyła się na inne kraje. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary dekretem Huic sacro (1949 r.) rozszerzyła Unię Misyjną na zakonników, kleryków i siostry zakonne.Wkrótce po śmierci o. Manny, w 1956 roku, papież Pius XII wyniósł ją do godności dzieła "papieskiego", dlatego też odtąd jest to Papieska Unia Misyjna - obecnie już nie tylko duchowieństwa, ponieważ posoborowe Statuty PDM z 1980 r. włączają do niej również osoby świeckie pełniące funkcje duszpasterskie. Papieskie dzieło św Piotra apostoła Początki Dzieła sięgają roku 1889, kiedy to bp Cousin z Nagasaki napisał o trudnościach w przyjęciu kandydatów do seminarium z powodu braku środków materialnych na ich utrzymanie - zgłosiło się wówczas 50 kandydatów, podczas gdy on mógł przyjąć tylko 12. W odpowiedzi na ten list Stefania Bigard-Cottin, która po tragicznej śmierci męża i syna postanowiła poświęcić się całkowicie pomocy misjom oraz jej córka Joanna niezwłocznie rozpoczęły kwestę - najpierw wśród przyjaciół i znajomych - na utrzymanie jednego japońskiego seminarzysty, a potem jeszcze jednego... i coraz liczniejszych. Ofiarodawcy, którzy zobowiązali się do systematycznego wpłacania składek na utrzymanie seminarzystów, stali się pierwszymi członkami nowego dzieła misyjnego. Wkrótce dzieło to zaczęło zataczać coraz szersze kręgi. W 1920 r. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary dekretem z dn. 28 kwietnia tego roku przejęła Dzieło pod swoje kierownictwo. Papież Pius XI swoim breve apostolskim z 29 VII 1925 ogłosił patronką Dzieła św. Teresę od Dzieciątka Jezus, a w encyklice Rerum Ecclesiae (28 II 1926) ogłosił je "papieskim" na wzór Dzieła Rozkrzewiania Wiary i Dzieła Świętego Dziecięctwa Misyjnego. Seminarium w Kandy na Cejlonie otrzymało za patrona św. Piotra Apostoła. Taką też nazwę przyjęło zainicjowane przez panie Stefanię i Joannę Bigard dzieło pomocy misjom: Dzieło św. Piotra Apostoła.W 1895 roku za pośrednictwem bpa Le Roy, wikariusza apostolskiego w Gabonie, Joanna zwraca się z prośbą - którą podpisała również jej matka - o aprobatę zainicjowanego Dzieła. Po otrzymaniu błogosławieństwa papieskiego panie Bigard zwróciły się z prośbą o poparcie Dzieła również do francuskich biskupów. Pod koniec 1896 roku 27 biskupów oficjalnie to nowe Dzieło zatwierdziło. W roku 1899 panie Bigard odwiedzają 14 biskupów poza Francją i uzyskują poparcie dla Dzieła również z ich strony. 6 lutego 1904 r. Joanna została przyjęta przez papieża Piusa X, któremu zaprezentowała długą listę problemów wiążących się z powołanym Dziełem, prosząc o błogosławieństwo. Ojciec Święty, odbierając z jej rąk listę tych spisanych problemów i próśb, z ojcowską miłością wszystkie po kolei pobłogosławił. Było to ostateczne i najbardziej uroczyste potwierdzenie Dzieła przed oddaniem jego prowadzenia w inne ręce. Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci Widząc jak wiele dzieci jest skazanych na śmieć głodową i że dzieci te pozostają bez chrztu, Biskup Janson - po rozmowach w 1842 r. z Pauliną Jaricot, założycielką Dzieła Rozkrzewiania Wiary - zwrócił się z szerokim apelem do dzieci, aby włączyły się w ratowanie swoich zagrożonych rówieśników. Tak w 1843 r. daje on początek dziecięcej sekcji Rozkrzewiania Wiary. Ten dziecięcy udział w Dziele Rozkrzewiania Wiary zapoczątkowuje Święte Dziecięctwo, nazwane później Dziełem Świętego Dziecięctwa Misyjnego. Dzieci chrześcijańskie przez swoją codzienną modlitwę i miesięczne, zwykle groszowe ofiary zobowiązywały się do niesienia pomocy dzieciom w krajach misyjnych.Tak zaistniało w Kościele nowe stowarzyszenie dziecięce o wymiarze światowym. Jedną z pierwszych jego członkiń była Paulina Jaricot, której system dziesiątkowy, zastosowany w Dziele Rozkrzewiania Wiary, został tu zastąpiony "dwunastkami". System "dwunastek" został przyjęty z uwagi na fakt, że Patronem Dzieła jest Dziecię Jezus, a Jezus kończy swoje dzieciństwo w wieku lat 12, gdy wybrał się z Maryją i Józefem do świątyni. Analogicznie więc do dziesiętnego systemu rozszerzania się PDRW w Dziele Dzieci "oddziały" (12 dzieci) i "dywizje" (114 dzieci) mnożą się dwunastkami.Dzieło ratowało miliony. W jednej tylko misji w Chinach (Kiangnan) ochrzczono w latach 1842-1922 ok. 2 miliony dzieci narażonych na utratę życia. Papież Pius XI podniósł je do rangi Dzieła Papieskiego. W encyklice Rerum Ecclesiae napisał: "Jakby z ramienia dzieła Rozkrzewiania Wiary wyrastają dwa inne Dzieła, którymi są: Dziecięctwo Misyjne i Dzieło św. Piotra Apostoła, które, ponieważ są papieskie, we wspomaganiu ich darami i jałmużną powinny mieć pierwszeństwo przed wszystkimi organizacjami o celach partykularnych." |
|
| Wysłany: Sob 9:01, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 24.Rozwój życia zakonnego w XIX wieku
W XVIII w. zaznaczył się w Europie głęboki kryzys życia zakonnego. Zniesiono zakon jezuitów, wiele ucierpiały także zgromadzenia kontemplacyjne. W pierwszych dziesięcioleciach XIX w. miały miejsce wielkie kasaty zakonne. Największe rozmiary przybrały one na ziemiach polskich: przed rozbiorami było w Polsce blisko 16 tys. zakonnic i zakonników, a w 1864 r. tylko 3270. Od połowy XIX w. nastąpiła jednak ekspansja życia zakonnego, a szczególnie liczebny zakonów żeńskich i powstawanie nowych formacji, takich jak zgromadzenia bezhabitowe. TEZA OGOLNIE NAPISANA NIE MA SZCZEGÓŁÓW DOTYCZACYCH POSZCZEGOLNYCH ZAKONÓW |
|
| Wysłany: Sob 8:51, 02 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 26.Misje w azji w XIX wieku
Apostolskie wysiłki św. Franciszka Ksawerego, założenie Kongregacji Propaganda Fide przez papieża Grzegorza XV i dyrektywy dla misjonarzy, aby respektowali i doceniali miejscowe kultury, przyczyniły się do osiągnięcia lepszych rezultatów w XVI i XVII wieku. Ponowne ożywienie działalności misyjnej nastąpiło w XIX wieku. Różne zgromadzenia zakonne poświęciły się całkowicie temu zadaniu. Propaganda Fide została zreformowana. Większy nacisk kładziono na tworzenie Kościołów lokalnych. Szkolnictwo i dzieła charytatywne szły krok w krok z głoszeniem Ewangelii. W konsekwencji Dobra Nowina docierała do coraz większej liczby osób, zwłaszcza ubogich i żyjących na marginesie, ale niekiedy także do elit społecznych i intelektualnych. Czyniono nowe wysiłki w celu inkulturacji Dobrej Nowiny, które jednak okazały się całkowicie niewystarczające. Kościół w wielu miejscach, mimo wielowiekowej obecności i licznych wysiłków apostolskich, był nadal uważany jako obcy Azji, i w rzeczywistości był często postrzegany przez ludność jako mający powiązania z mocarstwami kolonialnymi. Taka była sytuacja przed Soborem Watykańskim II. Jednak Sobór dostarczył bodźca, dzięki któremu zaświtało nowe rozumienie misji, a z nim wielka nadzieja. Powszechność Bożego planu zbawienia, misyjna natura Kościoła i odpowiedzialność każdego w Kościele za to zadanie, UWAGA TEZA NIE JEST PELNA |
|
| Wysłany: Pią 10:42, 01 Lut 2008 Temat postu: |
|
| 22 Modernizm
Główną inspiracją modernizmu były osiągnięcia dziewiętnastowiecznej nauki oraz filozofii. Największy wpływ na modernistów wywarły poglądy Bergsona. Głównym poglądem, który ściągnął potępienie papieskie było założenie, że dogmaty Kościoła katolickiego mają historyczny charakter i ewoluowały w przeszłości łącznie z samym Kościołem. Dlatego też moderniści dopuszczali zmianę doktryny Kościoła posuniętą nawet do zmiany dogmatów. Doktryna miała odpowiadać swojej epoce. Ponadto konsekwencją przyjęcia modernistycznego punktu widzenia, była możliwość pozostawania w Kościele mimo zaprzeczania dogmatom ogłoszonym w dawnych wiekach: były one prawdziwe w momencie ogłoszenia, natomiast w danej chwili prawdziwe mogą być poglądy całkiem odmienne. Przekonanie o ewolucji dogmatów kontrastuje z zaaprobowaną przez Kościół katolicki opinią kardynała Newmana o rozwoju doktryny katolickiej, jej ciągłości i niezależności od epoki historycznej. Modernistów wyróżniała też analiza Biblii oparta wyłącznie na tekście, bez zwracania uwagi na komentarze np. Ojców Kościoła. Jednocześnie krytyka tekstu była racjonalistyczna. Np. poddawano w wątpliwość realność cudów opisywanych w Biblii, czy rzetelność autorów tekstu biblijnego. Z tego powodu modernistów oskarżano o wpływ protestanckiej szkoły krytyczno-historycznej (szkoła w Tybindze) oraz sekularystycznych idei oświecenia. Filozoficznie modernizm charakteryzował irracjonalistyczny pogląd na religię jako domenę emocji wiernych; jako że istnienia Boga ani prawd wiary nie sposób, według modernistów, udowodnić. Nie oznaczało to deprecjacji poznania religijnego, jako że intelekt nie był zdaniem modernistów jedyną czy najwłaściwszą drogą poznania. Prawdy wiary nie miały być odzwierciedleniem rzeczywistości (co najwyżej jej symbolami), ale normami postępowania. Według sławnego przykładu dogmat "Bóg jest osobą" miał w istocie oznaczać "traktuj Boga jako osobę". Tylko normy, a nie poglądy można bowiem nakazać. Modernizm został potępiony przez papieża Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis i w dekrecie Lamentabili Sane . W tym ostatnim dokumencie Pius X określił modernizm jako sumę wszystkich herezji. Określenie to nie znaczy, że modernizm jest połączeniem dotychczasowych herezji, ale wskazuje, że nurt ten podkopuje doktrynę Kościoła katolickiego w groźniejszy i bardziej perfidny sposób niż inne herezje. Zamiast krytykować poszczególne dogmaty, moderniści negowali istnienie niezmiennej prawdy i sens Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. |
|
| Wysłany: Pią 10:26, 01 Lut 2008 Temat postu: Tezy z Historii 21-40 |
|
| to samo ty dla tez 21-40 | |