www.pattarnow.fora.pl

mozambikpl

II WSPÓŁCZESNA PROBLEMATYKA CHRYSTOLOGICZNA
1 Chrystologia w centrum dyskusji
a) Okoliczności ożywienia dyskusji Chrystologicznej
1500-lecie Soboru Chalcedońskiego, trzytomowe dzieło zbiorowe pt. Sobór Chalcedoński zawiera szereg cennych refleksji chrystologicznych podkreślających znaczenie Soboru dla rozwoju doktryny chrześcijańskiej, jak również wskazujących na konkretne uwarunkowania historyczne sformułowanej wówczas nauki, a zwłaszcza centralnych jej pojęć (natura, osoba, istota). artykuł wybitnego teologa Karla Rahnera Chalcedon – koniec czy początek?. Autor twierdzi, że każda definicja soborowa to nie tylko koniec dyskusji oraz zwycięstwo prawdy i jednoznaczności, lecz równocześnie początek nowych pytań i pogłębionych analiz, każda definicja dogmatyczna, w tym wypadku chalcedońska, powinna być nieustannie przedmiotem refleksji, nie dlatego, jakoby była fałszywa, ale właśnie dlatego, że jest prawdziwa.
rozwój nauk biblijnych, a zwłaszcza egzegezy historyczno-krytycznej. od czasu encykliki Piusa XII Divino afflante Spiritu (1943) stało się jasne, że również chrystologia katolicka musi uwzględniać w swoich rozważaniach wyniki współczesnych badań biblijnych.
Powstała nowa dyscyplina teologia biblijna, która na kartach Pisma świętego odnajduje różnorodność refleksji teologicznej. Ważny impuls do odnowionych badań chrystologicznych pochodził także z odnowionej lektury Ojców Kościoła, która ukazała wielość ujęć tajemnicy Jezusa Chrystusa.
Następnym impulsem dla wznowienia dyskusji chrystologicznej był dialog chrześcijańsko-żydowski. Zagłada narodu żydowskiego w czasie II wojny światowej stała się problemem dla teologii żydowskiej . Dialog ten przysłużył się do głębszego poznania kontekstu "wydarzenia Jezusa Chrystusa" i lepszego zrozumienia Jego nauki
B) demitologizacja i interpretacja egzystencjalna.
Podstawową cechą nowożytnego sposobu myślenia jest zasada subiektywności czyli podmiotowości. Zasada podmiotowości polega na tym, że człowiek sam siebie uznaje za punkt wyjścia i miarę rozumienia całej rzeczywistości. Hasłem epoki nowożytnej jest również emancypacja, rozumiana autonomicznie jako samowyzwolenie człowieka. Próbą odpowiedzi na pytanie, jaki jest stosunek chrześcijańskiej koncepcji odkupienia do nowożytnej koncepcji emancypacji, jest program tzw. demitologizacji wiary w Jezusa Chrystusa.
Według szkoły religijno-historycznej mit jest formą wyobrażeniową, charakterystyczną dla dawno minionej epoki dziejów człowieka i świata Program demitologizacji Pragnie uratować trwałą istotę rzeczy, tkwiącą w tradycyjnej formule wiary w mitologicznie zaszyfrowanej formie i dać jej wyraz w sposób odpowiadający współczesnej świadomości. Chodzi o głębsze zrozumienie mitu poprzez jego interpretację egzystencjalną. (Rudolf Bultmann) Mitologiczna szata, w jaką ubrany jest przekaz Nowego Testamentu, utrudnia człowiekowi współczesnemu dotarcie do sedna przekazu biblijnego. Bultmann nie sugeruje, aby w procesie demitologizacji przekreślać centralną prawdę chrystologiczną mówiącą, że Bóg działa w Jezusie Chrystusie, ale żeby ją dokładnie określić, oddzielając od czasowo uwarunkowanych ozdobników
Walter Kasper Chrystusa widzi się często jako wędrującego po ziemi Boga, u którego to, co ludzkie, jest jedynie przebraniem, zewnętrzną powłoką.
Pozytywne znaczenie może mieć również demitologizacja rozumiana w sensie interpretacji egzystencjalnej i antropologicznej. Objawienie Boże będące przecież osiąga swój cel wtedy, gdy dociera do słuchacza, jest przez niego przyjęte i wpływa na jego życie.
Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że racjonalność może się łatwo przekształcić w irracjonalność. Trzeba więc program demitologizacji doprowadzić do końca i domagać się niejako nowego "oświecenia" i wyzwolenia człowieka z mitów, które sam sobie stwarza. Reasumując należy stwierdzić – zgodnie z tym, co postuluje w swojej chrystologii Walter Kasper – że program demitologizacji jest słuszny, jeżeli "pomaga ona odkryć Jezusa jako miejsce wolności Boga i człowieka.
c) problem Jezusa historycznego.
Jak powiązać te dwa elementy, jak poprzez świadectwo wiary dotrzeć do Jezusa z Nazaretu, czy Chrystus wiary jest identyczny z Jezusem historycznym?
Spektakularnym początkiem tego kierunku myślowego była praca hamburskiego profesora, Hermana Samuela Reimarusa (1694-1768) pt. Apologia rozumnych czcicieli Boga. G.E. Lessing opublikował wywołując tym niesłychany skandal. Według Reimarusa Jezus głosił bliskie nadejście Królestwa Bożego, rozumiejąc je w sensie politycznego wyzwolenia narodu żydowskiego; swój błąd rozpoznał dopiero na krzyżu. Apostołowie wykradli Jego ciało, zaczęli głosić zmartwychwstanie i stworzyli własny system, nie mający z nauką Jezus nic wspólnego
Dawid Fryderyk Strauss pt. Życie Jezusa rozważane krytycznie Strauss krytykuje w swojej pracy zarówno nadprzyrodzony sposób widzenia Jezusa, jak i rozwijaną od czasów oświecenia interpretację racjonalistyczną. Odżegnując się od radykalnej teorii oszustwa zawartej w dziele Reimarusa, proponuje trzecią drogę, którą jest interpretacja mityczna.
Ernest Renan (1823-1892), autor Życia Jezusa, Zasadniczą cechą myślenia Renana była namiętna wiara w moc ludzkiej wiedzy, która potrafi przezwyciężyć kiedyś wszelką religię. Traktuje jednak Jezusa jako tylko człowieka, głosiciela szlachetnych zasad moralnych. Dogmaty oficjalnego Kościoła są według Renana wypaczeniem autentycznej nauki Jezusa, który walczył z dogmatycznym i magicznym ujęciem wiary religijnej
szkoła liberalna w teologii Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli teologii liberalnej był Adolf Harnack (1851-1930), który w Jezusie widział jedynie głosiciela nauki o Bogu Ojcu, a dogmaty chrześcijańskie traktował jako dzieło greckiego ducha na podłożu Ewangelii.
Schleiermacher kładł nacisk na psychologię Jezusa, podkreślając że w życiu duchowym Jezusa odbija się Jego boskość.
. Albert Schweitzer (1875-1965) wykazał w swoim sławnym dziele Historia badań życia Jezusa, że to, co ukazywano jako Jezusa historycznego, było w rzeczywistości odbiciem poglądów filozoficznych poszczególnych autorów.
Nowsze badania egzegetyczne wykazały, że chociaż ewangelie nie są kronikami historycznymi, to jednak ukazują historyczną postać Jezusa, łącząc relację historyczną z interpretacją teologiczną. Uzasadnienia chrześcijaństwa nie należy szukać w wątpliwych historycznych rekonstrukcjach, ale w wierze "uczniów, którzy spotkali historycznego Jezusa.
Problem historyczności Jezusa odżył we współczesnej dyskusji chrystologicznej. Punktem wyjścia było wystąpienie ucznia Bultmanna, Ernesta Käsemanna w roku 1953. W wykładzie pt. Problem Jezusa historycznego Potwierdzają, że "człowiek, Jezus z Nazaretu, w skończoności swego istnienia i losu, jest eschatologicznym objawieniem się Boga i realizacją wyzwalającego nas panowania Boga
d) Krytyka Cjhrystologi tradycyjnej
. Zarzuty sprowadzają się do trzech właściwości, które – według krytyków – są typowe dla chrystologii tradycyjnej. Są nimi esencjalizm, wertykalizm i dualizm.
Chrystologii tradycyjnej zarzuca się, że jest ona wyłacznie esencjalna, tzn. że zajmuje się przede wszystkim spekulacją na temat istoty wewnętrznej konstytucji Osoby Jezusa Chrystusa, a za mało podkreśla Jego historiozbawcze znaczenie. Esencjalizm taki jest wynikiem trwającego od średniowiecza podziału na chrystologię jako naukę o Osobie Chrystusa i soteriologię Wcielenie rozumiane jako wertykalno-ontologiczna synteza Boga i człowieka. Daleko mniejsze znaczenie przypisywała chrystologia tradycyjna tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, co pozbawiało ją perspektywy historyczno-eschatologicznej tak charakterystycznej dla myślenia biblijnego.
Drugim zarzutem kierowanym pod adresem chrystologii tradycyjnej jest jej wertykalizm. Nawiązując do wspomnianego już podziału chrystologii na odgórną i oddolną, można by powiedzieć, że chrystologia dotychczasowa była jednostronnie odgórna, Chrystologia zstępującą za mało radykalnie bierze pod uwagę ludzką indywidualność Jezusa, Jego rozwój, Jego ziemskie życie, zwłaszcza Jego cierpienie i śmierć na krzyżu. Czy Jezus nie jawi się w świadomości wielu wierzących jako cudowna mityczna istota, w której niewiele jest ludzkiego i która w konsekwencji niewiele ludzi obchodzi? Takie pytania stawiają zwolennicy chrystologii oddolnej, wstępującej. Winna ona wychodzić od konkretnego człowieka Jezusa, być zakorzenioną w Jego ziemskiej historii, ukazać w pełni Jego człowieczeństwo, Jego życie i cierpienie. W ten sposób nawiąże się kontakt między człowiekiem współczesnym a Jezusem.
Następnym zarzutem kierowanym pod adresem chrystologii tradycyjnej, jest zarzut dualizmu. Przez naukę o unii hipostatycznej, bo tak określa się osobowe zjednoczenie dwóch natur w Osobie Syna Bożego, Kościół już w założeniu przezwyciężył wszelki dualizm. Chrystologia dwóch natur wiodła jednak – mówią krytycy – do aporii, czyli trudności bez wyjścia. Chrystusa pojmowano jako w sobie podzielonego, a tylko poprzez wiarę afirmowanego jako jedność, względnie broniono Jego jedności kosztem człowieczeństwa albo bóstwa.
Poruszony tu problem jest nawiązaniem do dwóch tendencji, jakie istnieją w dogmatyce, a więc także i w teologii. Pierwsza z nich usiłuje interpretować dogmaty w taki sposób, aby prawdy wiary przybliżyć do sposobu myślenia człowieka. Druga zaś stara się podkreślać transcendencję i ponad-racjonalność prawdy objawionej.
Szkoła aleksandryjska stworzyła nowy kierunek interpretacji biblijnej. Jego zasadniczą cechą było przekonanie, że nie należy poprzestawać na dosłownym tłumaczeniu Pisma św., ale sięgać do głębszego znaczenia, odmiennego od wyrazowego. Stworzyli chrystologie jednościową, której punktem wyjścia jest jedność Osoby Chrystusa. Chrystologia szkoły aleksandryjskiej znajduje swoją kontynuację w sposobie argumentacji chrystologicznej, jaki reprezentuje św. Tomasz z Akwinu i jego zwolennicy.
Szkoła antiocheńska, to nazwa zapoczątkowanego pod koniec III w. kierunku badań egzegetycznych i teologicznych Przy interpretacji Pisma św. opowiada się za sensem wyrazowym i historycznym. Na terenie chrystologii podkreśla integralne człowieczeństwo Jezusa Chrystusa i przeprowadza ścisłą granicę pomiędzy dwiema naturami w Chrystusie. Jest tzw. chrystologia rozdzielcza. Skrajne ujęcia niektórych przedstawicieli tej szkoły doprowadziły do błędów nestorianizmu i zapoczątkowały upadek szkoły

Kasica

Sorki, że tak oficjalnie i po nazwisku , ale podobno Gośka Handzel ma test do x. Gałdy?? jeśli to możliwe i jeśli to prawda prosilibyśmy o wysłanie go na forum Smile

dziękujemy Very Happy

Zielona

było by miło gdyby nasz rok zaczął wreszcie współpracować!!!

szatanica2

niestety ale na niektórych osobach od nas z roku polegac nie moźna.

szatanica2

podobno były daty soborów, jakies cyctaty do dokonczenia, i jakieś nazwiska ale brak konkretów bo X nie oddawał byłemu 3rokowi tych testow także ciężko powiedzieć konkretniej czego moźna się spodziewać po nim.